Log eerst in met uw account om dit artikel aan uw verlanglijstje toe te voegen. Heeft u nog geen account, dan kunt u dat aanmaken door hier te klikken.
Enkele jaren geleden vond er aan de katholieke academie in München een ontmoeting plaats tussen de bekende Duitse filosoof Jürgen Habermas en kardinaal Joseph Ratzinger - de toenmalige Prefect van de Congregatie voor de Geloofsleer die ongeveer een jaar later paus Benedictus XVI zou worden. Beiden - zowel de verlichtingsfilosoof als de kerkleider - onderstreepten bij die gelegenheid dat gelovigen en ongelovigen met elkaar in dialoog moeten treden en zo van elkaar kunnen leren.
In zijn bijdrage vraagt Jürgen Habermas de seculiere samenleving om op een nieuwe manier te leren omgaan met en een nieuw begrip te ontwikkelen van religieuze overtuigingen. Daarbij stelt hij luidop de vraag of de seculiere rede wel een voldoende grondslag kon vormen voor de ontwikkeling van een democratische, constitutionele staat. Ratzinger houdt op zijn beurt een pleidooi voor de noodzaak van bepaalde morele principes om een vrije samenleving in stand te houden en waarschuwt daarbij voor de gevaren van wat hij 'pathologieën van rede en religie' noemt.
